بیوگرافی چارلی چاپلین بازیگر کمدی بریتانیایی که به یکی از بزرگ‌ترین ستاره‌های دوران سینمای صامت قرن بیستم تبدیل شد را از گرداب جذب بخوانید تا با زندگی وی بیشتر آشنا شوید.

چارلی چاپلین قبل از اینکه اثری از خود بر روی پرده سینما بگذارد با یک گروه رقص کودکان کار می‌کرد. شخصیت او باتکیه‌بر حرکات پانتومیم و حرکات عجیب‌وغریب به چهره‌ای نمادین از دوران فیلم صامت تبدیل شد. چاپلین با ساختن فیلم‌هایی مانند «سیتی لایتز» و «زمان مدرن» کارگردان شد و شرکت هنرمندان متحد را تأسیس کرد.

چارلی چاپلین که به‌خاطر شخصیتش «ولگرد»، مرد کوچولوی شیرین با کلاه، سبیل و عصا مشهور بود، چهره‌ای نمادین از دوران فیلم صامت و یکی از اولین سوپراستارهای فیلم بود که صنعت را به‌گونه‌ای ارتقا داد که کمتر کسی می‌توانست حتی تصور کند.

دوران کودکی چارلی چاپلین

چارلز اسپنسر چاپلین متولد ۱۶ آوریل ۱۸۸۹ شهر لندن انگلستان است. به شهرت رسیدن چاپلین داستانی واقعی است. پدرش یک مشروب‌خوار بدنام بود که مادرش و برادر ناتنی بزرگ‌ترش سیدنی را در مدت کوتاهی پس از تولد چاپلین رها کرد. این باعث شد که چاپلین و برادرش در در آغوش مادرشان که یک خواننده موزیک تالار با نام هنری لیلی هارلی بود بزرگ شوند.

مادر چاپلین که بعدها دچار مشکلات روحی شدیدی شد، به همین دلیل تنها توانست برای چند سال از خانواده خود حمایت کند. اما در اجرای نمایشی که کوچک‌ترین پسرش را به کانون توجه معرفی می‌کرد، هانا به طور غیرقابل‌توضیحی صدایش را در وسط یک نمایش از دست داد و مدیر تولید را وادار کرد که چاپلین پنج‌ساله را که آواز او را شنیده بود، به روی صحنه ببرد.

چاپلین حضار را با حضور طبیعی و زاویه کمدی خود شگفت‌زده کرد (در یک نقطه او صدای ترک‌خوردگی مادرش را تقلید کرد)، اما این قسمت به معنای پایان برای هانا بود. صدای آواز خواندن او دیگر برنگشت و در نهایت پولش تمام شد. برای مدتی، چاپلین و سیدنی مجبور شدند خانه‌ای موقت و جدید برای خود بسازند.

همسران و فرزندان چارلی چاپلین

چاپلین به همان اندازه به‌خاطر زندگی خارج از صفحه‌نمایش مشهور شد. روابط او با بازیگرانی که در فیلم‌هایش نقش‌آفرینی می‌کردند زیاد بود.

در سال ۱۹۱۸، او  با میل‌درد هریس ۱۶ساله ازدواج کرد. این ازدواج تنها دو سال به طول انجامید. در سال ۱۹۲۴ او دوباره با یک بازیگر ۱۶ساله دیگر، لیتا گری، ازدواج کرد که او را در فیلم The Gold Rush انتخاب کرده بود. این ازدواج به دلیل یک بارداری ناخواسته به وجود آمد، و حاصل ازدواج آنها که دو پسر به نام‌هایچارلز جونیور و سیدنی بود. آنها در سال ۱۹۲۷ طلاق گرفتند.

در سال ۱۹۳۶، چاپلین دوباره ازدواج کرد، این بار با یک دختر همخوان که به نام فیلم پلت گدارد شناخته می‌شد. آنها تا سال ۱۹۴۲ با هم زندگی کردند. پس از آن با یک بازیگر دیگر به نام جو آن بری ازدواج کرد که در طی آزمایشاتی ثابت شد چاپلین پدر دخترش نبودە، اما هیئت منصفه همچنان او را به پرداخت نفقه محکوم کرد.

در سال ۱۹۴۳، چاپلین با اونا اونیل ۱۸ساله، دختر نمایشنامه‌نویس یوجین اونیل ازدواج کرد. به طور غیرمنتظره‌ای این دو به یک ازدواج شاد رسیدند، ازدواجی که منجر به هشت فرزند شد.

شروع دوران حرفه‌ای چارلی چاپلین

چاپلین که با عشق مادرش به صحنه مسلط شده بود، مصمم بود که خودش در تجارت نمایشی حضور داشته باشد و در سال ۱۸۹۷، با استفاده از تماس‌های مادرش، با یک گروه رقص کلاک به نام Eight Lads Lads وارد صحنه شد. این دوره کوتاه بود، و نه‌چندان سودآور چاپلین را مجبور کرد که هرطور که می‌توانست زندگی خود را تأمین کند.

چاپلین بعدها گفت: «من  روزنامه‌فروش، چاپگر، اسباب‌بازی فروش و… بودم، اما در طول این انحرافات شغلی، هرگز از هدف نهایی‌ام برای بازیگر شدن غافل نشدم؛ بنابراین، در بین کارها کفش‌هایم را جلا می‌دادم، لباس‌هایم را تمیز می‌کردم، کراوات تمیز می‌پوشیدم و تماس‌های دوره‌ای با آژانس تئاتر برقرار می‌کردم.»

در نهایت، کارهای صحنه‌ای دیگری به دست او رسید. چاپلین اولین بازیگری خود را به‌عنوان یک پسربچه در اثری از شرلوک هلمز انجام داد. از آنجا، او با لباس مخصوصی به تور رفت و در سال ۱۹۰۸ با گروه پانتومیم فرِد کارنو همکاری کرد، جایی که چاپلین در نقش مست در طرح کمدی «شبی در سالن موسیقی انگلیسی» به یکی از ستاره‌های آن تبدیل شد.

با گروه کارنو، چاپلین اولین طعم ایالات متحده را چشید، جایی که توجه تهیه کننده فیلم، مک سِنت را به خود جلب کرد، او با چاپلین قراردادی با مبلغ ۱۵۰ دلار در هفته امضا کرد.

حرفه فیلم چاپلین

در سال ۱۹۱۴، چاپلین اولین فیلم خود را در فیلمی تا حدی فراموش‌نشدنی به نام «زندگی کن» انجام داد. چاپلین برای اینکه خود را از سایر بازیگران فیلم‌های سنت متمایز کند، تصمیم گرفت در نقش یک شخصیت قابل‌شناسایی بازی کند و «ولگرد کوچولو» متولد شد و تماشاگران اولین طعم او را در مسابقات اتومبیل‌رانی کودکان در ونیز (۱۹۱۴) دریافت کردند.

در سال بعد، چاپلین در ۳۵ فیلم ظاهر شد. در سال ۱۹۱۵، چاپلین سنت را ترک کرد تا به شرکت Essanay بپیوندد که موافقت کرد هفته‌ای ۱۲۵۰ دلار به او بپردازد. با Essanay بود که چاپلین که در این زمان برادرش سیدنی را به‌عنوان مدیر بازرگانی خود استخدام کرد و به شهرت رسید.

چاپلین در اولین سال حضورش در این شرکت، ۱۴ فیلم از جمله ولگرد (۱۹۱۵) را ساخت. این داستان که عموماً به‌عنوان اولین فیلم کلاسیک این بازیگر در نظر گرفته می‌شود، شخصیت چاپلین را به‌عنوان قهرمان غیرمنتظره‌ای معرفی می‌کند که دختر کشاورز را از دست گروهی از دزدان نجات می‌دهد.

در سن ۲۶ سالگی، چاپلین یک سوپراستار بود. او به شرکت متقابل نقل‌مکان کرده بود که سالانه ۶۷۰۰۰ دلار به او دستمزد می‌داد. این پول چاپلین را به یک مرد ثروتمند تبدیل کرد، اما به نظر نمی‌رسید که انگیزه هنری او را از مسیر خود خارج کند. او با Mutual برخی از بهترین کارهایش را ساخت، از جمله این کارها می‌توان به مواردی مانند سری بازی (۱۹۱۶)، ولگرد (۱۹۱۶) و خیابان آسان (۱۹۱۷) اشاره کرد.

چاپلین از طریق کار خود به‌عنوان یک کمال‌گرا طاقت‌فرسا شناخته شد. عشق او به آزمایش اغلب به معنای برداشت‌های بی‌شماری بود و برای او غیرعادی نبود که دستور بازسازی کل مجموعه را بدهد. همچنین برای او غیرعادی نبود که فیلم‌برداری را با یک بازیگر اصلی شروع کند بعد متوجه شود که در انتخاب بازیگر اشتباه کرده و دوباره با شخص جدیدی شروع کند.

اما رد کردن نتایج سخت بود. در طول دهه ۱۹۲۰، حرفه چاپلین بیش‌ازپیش شکوفا شد. در طول این دهه او فیلم‌های شاخصی ساخت، از جمله بچه (۱۹۲۱)، زائر (۱۹۲۳)، زن در پاریس (۱۹۲۳)، هجوم طلا (۱۹۲۵)، فیلمی که چاپلین بعداً گفت که می‌خواست او را به‌خاطر بسپارد و سیرک (۱۹۲۸). سه مورد آخر توسط United Artists منتشر شد، شرکتی که  در سال ۱۹۱۹ با همکاری داگلاس فیربکس، مری پیک فورد و دی – گریفیث تأسیس شد.

فیلم‌های دیگر چارلی چاپلین

چاپلین در دهه ۱۹۳۰ به خلق فیلم‌های جذاب  ادامه داد. در سال ۱۹۳۱، او «چراغ‌های شهر» را منتشر کرد، یک موفقیت انتقادی و تجاری که شامل موسیقی‌هایی بود که چاپلین برای خودش به ثمر رساند.

با تحسین بیشتر «مدرن تایمز» (۱۹۳۶)، تفسیری گزنده درباره وضعیت زیرساخت‌های اقتصادی و سیاسی جهان شد. این فیلم که صدا را در خود جای‌داده بود، تا حدی نتیجه یک تور جهانی ۱۸ماهه بود که چاپلین بین سال‌های ۱۹۳۱ و ۱۹۳۲ انجام داد. سفری که در طی آن شاهد اضطراب شدید اقتصادی و افزایش شدید ملی‌گرایی در اروپا و جاهای دیگر بود.

چاپلین حتی در «دیکتاتور بزرگ» (۱۹۴۰) بلندتر صحبت کرد که آشکارا دولت‌های هیتلر و موسولینی را به سخره می‌گرفت. وی در حوالی زمان اکران فیلم گفت: «من می‌خواهم شاهد بازگشت نجابت و مهربانی باشم. من فقط انسانی هستم که می‌خواهم این کشور را یک دموکراسی واقعی ببینم . »

اما چاپلین مورد استقبال جهانی قرار نگرفت. روابط عاشقانه او منجر به سرزنش او توسط برخی از گروه‌های زنان شد که به نوبه خود منجر به ممنوعیت ورود او به برخی از شهرهای ایالت‌های ایالات متحده شد. با شروع دوران جنگ سرد، چاپلین آتش خود را در برابر بی‌عدالتی‌هایی که می‌دید به نام مبارزه با کمونیسم که در کشور مورد قبولش در ایالات متحده رخ می‌داد، دریغ نکرد.

او خیلی زود مورد هدف محافظه‌کاران راست‌گرا قرار گرفت. جان ای. رانکین، نماینده می‌سی‌سی‌پی بر اخراج او اصرار داشت. در سال ۱۹۵۲، دادستان کل ایالات متحده وقتی اعلام کرد که چاپلین که برای تعطیلات با کشتی به بریتانیا می‌رود، به او اجازه بازگشت به ایالات متحده را نمی‌دهد، مگر اینکه بتواند ارزش اخلاقی را ثابت کند. چاپلین خشمگین با ایالات متحده خداحافظی کرد و در مزرعه کوچکی در کورسیه سور ووی، سوئیس اقامت گزید.

سال‌های پایانی و مرگ چارلی چاپلین

چاپلین در اواخر عمر خود آخرین بار در سال ۱۹۷۲ به ایالات متحده سفر کرد، زمانی که جایزه اسکار افتخاری به او اعطا شد. این سفر تنها پنج سال پس از آخرین فیلم چاپلین، کنتسی از هنگ‌کنگ (۱۹۶۷)، اولین و تنها فیلم رنگی این فیلمساز انجام شد. با وجود بازیگرانی که شامل سوفیا لورن و مارلون براندو بود، فیلم در باکس آفیس ضعیف ظاهر شد. در سال ۱۹۷۵، چاپلین با دریافت لقب شوالیه توسط ملکه الیزابت دوم بیشتر موردتوجه قرار گرفت.

در بامداد صبح ۲۵ دسامبر ۱۹۷۷، چاپلین در خانه خود در کورسیه سور – وی، وود، سوئیس درگذشت. همسرش اونا و هفت فرزندش هنگام درگذشت او بر بالین او بودند. جسد چاپلین مدتی پس از دفن شدن در نزدیکی دریاچه ژنو در سوئیس توسط دو مرد که برای بازگرداندن آن ۴۰۰۰۰ دلار گرفته بودند، دزدیده شد. این افراد دستگیر شدند و جسد چاپلین ۱۱ هفته بعد پیدا شد.